Mijn naam is Ezra Papilaja, ik ben derde generatie Molukker en geboren en getogen in Huizen. Mijn vader is van Papilaja uit Itawaka, mijn moeder is van Parinussa uit Waai en heb twee oudere zussen. Na mijn studie ben ik blijven wonen in Amsterdam maar uiteindelijk vanwege de liefde en het gezinsleven verhuisd naar Apeldoorn. Ik woon daar samen met mijn Nederlandse vriendin, haar dochter van twaalf en ons zoontje van drie. Wat dit mooi maar soms ook uitdagend maakt is dat in ons gezin verschillende achtergronden en systemen bij elkaar samenkomen.

Ik kom uit een nestje wat altijd actief was binnen de Molukse gemeenschap. Mijn moeder is predikant bij verschillende Molukse kerken. Mijn vader heeft een groot deel van zijn carrière bij Pelita gewerkt. Daar heb ik o.a. op de Landelijke Molukse Ouderendag in Barneveld geregeld als vrijwilliger geholpen. Wat ik daarvan heb meegekregen is dat een bijdrage leveren aan je eigen gemeenschap een groot goed is. Dat heeft mij wel gevormd.

In het dagelijks leven ben ik al meer dan tien jaar werkzaam in de IT-sector als business development manager bij een IT-dienstverlener. Ik help klanten met het oplossen en optimaliseren van digitalisering-, cloud- en data vraagstukken. Ook tijdens mijn werk ben ik mij altijd bewust van mijn Molukse indentiteit en mijn voorkomen, en waar mogelijk probeer ik het in te zetten om mij positief te onderscheiden van anderen.

Wat was je motivatie om een bestuursfunctie bij Museum Maluku te vervullen?

Dit komt voort uit het gevoel dat ik een bijdrage wil leveren aan de Molukse gemeenschap, het behoud en overdracht van onze cultuur en identiteit. In welke vorm en hoe ik dat wilde was mij niet helder. Maar dat gevoel werd sterker na de geboorte van onze zoon. In juni 2022 zag ik de vacature van Algemeen Bestuurslid bij Museum Maluku en dacht meteen ‘dit is het!’. Ik heb direct gesolliciteerd en werd uiteindelijk ook gekozen. Toen viel een puzzelstukje op z’n plek en ik besefte mij dat ik op deze manier een bijdrage kon leveren aan de gemeenschap.

Wat ik belangrijk vind is dat het museum blijft bestaan en beschikbaar is voor de volgende generaties. Dat het dé plek is waar zij hun zoektocht kunnen starten naar hun Molukse identiteit en hier blijvend kunnen leren. Dat er informatie is voor Molukkers én niet-Molukkers om meer te weten te komen over de gedeelde geschiedenis van Nederland en de Molukken. En met name de geschiedenis en verhalen van de eerste, tweede maar ook die van de derde generatie. Dat het een plek is waar jonge Molukkers hun kunst en cultuur kunnen etaleren, een eigen narratief vertellen met een nieuw elan. En dat dit de plek is waar het geborgd en levend wordt gehouden. Hier wil ik met mijn functie in het bestuur heel graag aan bijdragen.

In haar rijke geschiedenis heeft Museum Maluku altijd geprobeerd om een spil te zijn in het creëren van bewustzijn rondom de diverse Molukse narratieven. Hoe denk je dat de traditionele rol van een museum met exposities/tentoonstellingen hierin het geluid van die diversiteit versterkt?

Ik denk dat het belangrijk is te beseffen dat wij ook binnen de Molukse gemeenschap divers zijn, en dat het goed is dat de verschillende narratieven herkenbaar zijn voor die diverse groepen. Ik juich het ook alleen maar toe dat wij daar als museum steeds meer onze rol in pakken via zowel digitale als fysieke tentoonstellingen en programmering. Het past ook helemaal in de tijdsgeest van nu dat wij meer zijn dan een traditioneel museum en diversiteit erkennen. We moeten daarin ook creatief zijn met het geluid dat we maken zodat iedereen zich herkent in het verhaal wat we naar buiten willen brengen.

Op commercieel gebied zijn er nog veel kansen die wij kunnen benutten. In de culturele sector is het genereren van inkomsten niet makkelijk, zeker als klein museum. Je hebt inkomsten nodig om je programmering te doen, de rekeningen te betalen en marketing te bedrijven om bezoekers te trekken. Met de inkomsten die daaruit voortkomen kunnen wij uiteindelijk de lange termijn garanderen. Naast de subsidie inkomsten – wat een belangrijke levensader is voor ons – zijn er aan de commerciële kant kansen op gebied van bijvoorbeeld samenwerkingen, partnerships en fundraisings. Daar groeien we stap voor stap als museum naar toe, maar ook dat kost tijd.

Zijn er specifieke toekomstdoelen die je hoopt te bereiken met het museum?

Wat ik mooi vind is dat we werken aan een duurzaam museum voor de lange termijn. Dat is over de assen van cultuur, kennis en educatie, en daarnaast een platformfunctie naast de traditionele rol van museum. Als toekomstdoel lijkt het mij mooi dat we als museum zelfstandig verder gaan. We zijn momenteel beperkt in wat we kunnen doordat wij in een gedeeld pand zitten met minimale expositieruimte. Daarentegen zijn wij online wel goed te vinden door onze actieve aanwezigheid op social media en dat is heel positief. Maar ik geloof dat er een sociale en commerciële waarde zit in het hebben van een eigen locatie waar wij meer expositieruimte en exploitatie mogelijkheden hebben. Dat biedt commercieel ook weer kansen. En misschien nog wel het belangrijkste, het versterkt onze identiteit als Moluks instituut en wat wij willen uitstralen. Ik vind het daarom een belangrijk streven om als Museum Maluku weer een eigen locatie te hebben zoals vroeger in Utrecht.

Zijn er maatschappelijke thema’s en tendensen die belangrijk zijn voor Museum Maluku om in de gaten te houden?

Het recent uitgekomen rapport van commissie Bussemaker onder de naam ‘Commissie Versterking kennis geschiedenis voormalig Nederlands-Indië’. Het advies van deze commissie is om de geschiedenis en kennis van voormalig Nederlands-Indië levendig te houden en te versterken binnen de Nederlandse samenleving. En het verhaal van de verschillende groeperingen, zoals die van de Molukkers, meer aandacht te geven in de culturele sector en het onderwijs. Dat is een belangrijk thema waar wij als Moluks culturele en educatieve instelling op moeten inzetten. Ik denk dat wij met goede programmering en ons Moluks verhaal daar op kunnen aansluiten. En dat sluit ook aan op actuele onderwerpen als dekolonisatie en de slavernij. Dit doen wij deels al maar daar zit nog jaren aan programmeringswerk in. Daarnaast zie ik ook behoefte aan verhalen met betrekking tot inheemse culturen. Ook daar hebben wij een uniek verhaal te vertellen als Molukkers. Er zullen altijd wel nieuwe maatschappelijke tendensen en thema’s zijn waar wij op kunnen aansluiten.

Wil je tot slot nog iets kwijt?

Als bestuur houden wij toezicht en sturen bij op zaken als financiën, beleid, strategie, programmering en commercie. Samen met de directie denken we na over de toekomst van het museum. Ik sta hierdoor als Algemeen Bestuurslid aan de bedrijfsmatige kant van het museum, wat ik ook leuk vind, en gezamenlijk borgen wij waar Museum Maluku voor staat. Wij zijn een actief bestuur, waardoor we ook meehelpen indien nodig en mogelijk. Dat maakt deze rol ook extra leuk en geeft veel voldoening.

Ik ben positief over de toekomst, ik zie veel Molukkers van de derde en vierde generatie hun cultuur en indentiteit actief uitdragen, initiatieven en Molukse goede doelen opstarten. Je komt ze tegen in alle lagen van de maatschappij en in alle sectoren. En je ziet dat ze steeds meer taken en verantwoordelijkheden overnemen van de tweede generatie binnen hun (lokale) Molukse gemeenschap of wijk. Op hun beurt vertellen zij hun eigen unieke verhaal met de elan die typerend is voor onze generatie. Daarmee blijven wij als volk in Nederland ons verrijken en ontwikkelen en dus relevant. Ik zie Museum Maluku dan als dé plek om al deze verhalen samen te brengen, naar de toekomst toe te borgen en te presenteren voor het brede publiek.

Er zijn een hoop dingen waar we trots op kunnen en mogen zijn. Het is ook goed dat we ons laten gelden en geluid blijven maken, maar wat mij betreft mag dat nog veel meer. Maju!

In gesprek met

Lees meer

Public prog.

Klik hier

Makers Jacco Krom en James Hully bundelden hun krachten wat resulteerde in de boeiende documentaire Van Oost naar West. Gedreven door passie en respect nemen de makers je mee in de schoonheid van de Moluks-Indonesische keuken en haar geschiedenis. Zondag 16 april 2023 wordt Van Oost Naar West vertoond met een walking dinner door Senang Makan.

Over de documentaire Van Oost Naar West  

Van Oost naar West is een documentaire over het eten en de mensen uit het voormalige Nederlands-Indië. De reis die deze twee hebben afgelegd is niet afzonderlijk van elkaar te zien. Naast het tonen van de liefde, passie en blijdschap die het Indonesische eten brengt, kan de keerzijde niet onbesproken blijven. Kolonisatie, industrialisatie en appropriatie. Ook dit is de harde waarheid achter de geschiedenis van de prachtige culinaire cultuur die overgenomen is door Nederland. De zwarte bladzijde van kolonisatie.  

In de documentaire volgen de makers de Molukse restauranteigenaar Chesron Nanuru. Geïnspireerd door gerechten uit zijn familie kookt hij nog altijd authentiek Moluks-Indonesisch. In zijn verlangen de cultuur te behouden probeert hij, desondanks de zware tijd waarin zijn restaurant zich bevindt, het stokje over te dragen aan de volgende generatie.  

Over de makers  

Al sinds klein af aan is Jacco Krom (22) gefascineerd door eten. Naast zijn liefde voor koken dat zich door de jaren heeft ontwikkeld, groeide de nieuwsgierigheid en drang om verhalen te vertellen. James Hully (22) deelt diezelfde drang. Met zijn passie voor film wil hij verhalen op een unieke en vernieuwende manier in visueel maken. Als derde generatie Molukker voelt hij zich sterk verbonden met de Molukse gemeenschap en wil hij zijn skills inzetten om onderbelichte verhalen van Molukkers in Nederland te vertellen. De fascinatie voor eten en de passie voor film komen samen in de documentaire Van Oost Naar West. 

Programma 

Naast de vertoning van de documentaire gaan we in gesprek met makers Jacco en James. Tijdens deze Q&A sluit ook de hoofdpersoon van de documentaire aan, restauranteigenaar Chesron Nanuru. Chesron van Senang Makan prikkelt vervolgens al jouw zintuigen tijdens een demonstratie ‘papeda maken’ en verzorgt met zijn team een heerlijke authentieke Moluks-Indonesische walking dinner.  
 
Datum: zondag 16 april 2023
Tijd: 16:00 – 18:00 uur
Locatie: Museum Sophiahof, Den Haag

Tickets  

Zien wij jou zondag 16 april 2023 in Museum Sophiahof? Koop nu je ticket(s) voor de documentaire, walking dinner en museumbezoek voor € 22,50. Vrienden van Museum Maluku betalen € 20,-. 

Laatste berichten

De afgelopen periode zijn het Drents Museum en Museum Maluku geregeld met elkaar in contact geweest. Wij hebben als Museum Maluku veel kennis en adviezen mogen ontvangen en delen met het Drents Museum. Deze nauwe samenwerking en de aankomende tentoonstelling ‘Menyala’ in het Drents Museum waren aanleiding om in gesprek te gaan met museumdirecteur Harry Tupan. 

U bent sinds 2017 algemeen directeur van het Drents Museum. Kunt u iets over uw professionele achtergrond vertellen? Heeft u altijd de ambitie gehad om museum directeur te worden?

Van jongs af is mij kunst met de paplepel ingegoten. Thuis hadden we werken van hedendaagse kunstenaars aan de muur hangen en vaak ging ik met mijn ouders meer naar galerieën. Ik heb twee studies gedaan: museologie (Leiden) en kunstgeschiedenis, architectuurgeschiedenis en archeologie (Groningen). Mijn droom was conservator in een museum te worden. Dat is gelukt. Pas veel later werd ik museumdirecteur.

De afgelopen periode zijn het Drents Museum en Museum Maluku geregeld met elkaar in contact geweest. Wij hebben als Museum Maluku veel kennis en adviezen mogen ontvangen en delen met het Drents Museum. Is het van delen van deze kennis vanzelfsprekender vanwege uw Molukse achtergrond in combinatie met de huidige functie(s) die u bekleedt?

Nee, mijn achtergrond staat los van de inhoudelijke beslissingen die ik neem. Het is belangrijk daar waar het mogelijk is om kennis te delen en behulpzaam te zijn voor collega’s. Ik kan natuurlijk niet ontkennen dat ik Museum Maluku een erg interessant museum vind.

Museum Maluku is het Drents Museum uiterst dankbaar voor het delen van deze kennis en de fijne samenwerkingen op zowel het gebied van Molukse kunst en cultuur als ook museale zaken met betrekking tot het behandelen van museale objecten. Wat is voor u de waarde van samenwerkingen tussen musea naast het uitwisselen van inhoudelijke kennis?

Een museum staat in dienst van mensen (bezoekers) die we moeten bedienen met goede verhalen aan de hand van voorwerpen. Daarom is het belangrijk om daar waar mogelijk ook andere musea te faciliteren. Zo hebben wij een regioconservator in dienst, die de samenwerking bevordert tussen het Drents Museum en de andere musea in de provincie Drenthe. Onze verzameling omvat bijna 100.000 objecten. Ik vind het belangrijk om delen daarvan ook elders te laten zien om zo de culturele infrastructuur van Drenthe te versterken.

Komende 16 april opent jullie tentoonstelling ‘Menyala: De buitengewone geschiedenis van de Molukkers in Drenthe.” Zoals de titel beschrijft delen Molukkers en de provincie Drenthe een buitengewone en rijke geschiedenis. Welke narratieven van de Drents-Molukse geschiedenis hoopt u te vertellen met de tentoonstelling?

Menyala wordt in co-creatie gemaakt met zeven jonge Molukkers waarvan de roots in Drenthe liggen. De tentoonstelling vertelt aan de hand van honderd voorwerpen, video’s, foto’s en spoken word over de pijn en het verdriet, maar zeker ook over ambities en idealen. Ik zie heel erg uit naar deze tentoonstelling waarbij ook een uitgebreid boek verschijnt.

Molukse kunst, culturen en geschiedenissen zijn de laatste jaren vaker onderdeel of onderwerp geweest van museale programmering. Dit vaak in combinatie met een herziene blik op de koloniale geschiedenis van Nederland alsook reflecties op dekolonisatie vanuit de Molukse gemeenschappen. Hoe denkt u dat ‘Menyala’ op deze thema’s een toevoeging of juist een opzichzelfstaand vernieuwende blik op werpt?

Beide. Ik denk zeker dat Menyala van toegevoegde waarde zal zijn en ook een vernieuwende blik werpt op dit onderwerp. Er is heel veel informatie opgehaald uit gesprekken met verschillende generaties Molukkers.

Zijn er tot slot, zonder inhoudelijk al te veel weg te geven van de tentoonstelling, bijzondere objecten of verhalen die het extra de moeite waard maken voor een ieder om een bezoek aan Assen te brengen?

Ja! Maar ik ga het niet verklappen. Ik hoop dat iedereen zichzelf in het Drents Museum gaat herkennen of herinneringen gaat ophalen aan de hand van die bijzondere objecten. Ik ben ervan overtuigd dat die de mensen zullen gaan raken.

De tentoonstelling Menyala is vanaf 16 april 2023 te zien in het Drents Museum. Menyala  – Maleis voor ‘schitteren’ – vertelt waarom bijna 3.000 Molukkers in Drenthe terecht kwamen, hoe ze hun dromen vormgaven en hoe hun nakomelingen naar de toekomst kijken. Meer info & tickets vind je hier. 

ONS LAND

Lees meer

Public prog.

Lees meer

Vrijdag 17 maart 2023 tussen 02:00 en 05:00 uur was directeur Henry Timisela te gast in het radioprogramma De Nacht Van ZWART. Hij sprak met presentator Ruben van Haften over de Molukse geschiedenis, heden en toekomst. Luister hier het fragment terug.

De Nacht Van ZWART 

Voor de graveyard shift van NPO Radio 1 slaan vijf omroepen de handen ineen. De NTR, EO, KRO-NCRV, BNNVARA en Omroep ZWART nemen elk één nacht voor hun rekening. Jonge makers creëren nachtradio waar je wakker van ligt, met onderwerpen waar je wakker voor wilt blijven. In ‘De Nacht Van ZWART‘ krijgen studiogasten nog écht de ruimte voor hun verhaal en worden onderbelichte onderwerpen besproken.

Vrijdagnacht 17 maart 2023 mocht directeur Henry Timisela aanschuiven. De aanleiding van het gesprek is de aankomst op 21 maart 1951; de eerste groep Molukkers kwamen met de Kota Inten aan in de Rotterdamse haven. Onder winterse omstandigheden zetten zij voet aan wal in het onbekende Nederland. Wat is er sindsdien allemaal gebeurd en hoe verder in de toekomst? 

25/03/2023: Afgestoft Prog.

Lees meer

Tentoonstelling: Afgestoft

Lees meer

In de laatste week van februari 2023 werd collega Jaimie Pattipeilohy uitgenodigd als spreker voor de cursus ‘Digitaal Dekoloniseren’ van het Heritage Lab. Deze cursus was bedoeld voor mensen die zich praktisch willen oriënteren rondom dekoloniseren en meer willen leren over wat ze zelf kunnen doen. Met de kennis en ervaring als projectmanager digitalisering bij Museum Maluku ging Jaimie met verschillende cursisten op speeddate en bespraken thema’s als dekolonisatie, diversiteit en inclusie. Twee uur lang voerde zij interessante gesprekken; ze neemt je mee. 

Online cursus digitaal dekoloniseren

Speeddaten met cursisten

Reflecteren & herinneringen 

‘Afgestoft’ met Yara Jimmink

Lees meer

Maju Mundur

Bekijk hier

Sharon Sourbag (1975, Nijverdal) is sinds september 2022 voorzitter van de raad van bestuur van Stichting Moluks Historisch Museum. Sharon is afgestudeerd in kunst- en cultuureducatie aan de Hogeschool Utrecht en communicatiewetenschappen aan de Universtiteit van Amsterdam en heeft een loopbaan als communicatieadviseur en bestuurlijk woordvoerder in de publieke sector en in het hoger onderwijs. Als vrijwilliger organiseerde zij jarenlang de Pelita eettafel in Amersfoort voor Indische en Molukse senioren. Tijdens haar studie was ze stagiaire bij Stichting Tong Tong, Museum Maluku en het evenementenbureau van Jakarta Tourisme en Culture Office in Indonesië. Momenteel werkt Sharon voor gemeente Amersfoort naast haar vrijwillige rol als voorzitter bij Museum Maluku. Sharon woont met haar gezin in Amersfoort. 

Wat was je motivatie om een bestuursfunctie bij Museum Maluku te vervullen?

Een belangrijke drijfveer is dat ik me volledig herken in het belang van het inzetten van kunst, cultuur, educatie, ontmoetingen en dialoog om de geschiedenis te vertellen vanuit verschillende verhalen en perspectieven. Omdat mijn vader Moluks is, mijn moeder van Javaans-Europese voorouders en mijn man van Kalimantan, heb ik dagelijks die verschillende perspectieven in huis. De livestream Beta Disini van het museum ter ere van 70 jaar Molukkers in Nederland in 2021, was daarom een moment van herkenning voor mij.  

Dat maakte dat ik zelf ook anders ben gaan kijken naar wat ik doorgaf aan mijn tienerzonen. Zij hadden veel vragen over de geschiedenis, maar ook over de persoonlijke ervaringen van mijn vader als kind in kamp Schattenberg of als actievoerder Wassenaar. Hij bezette in de jaren ’70 samen met 34 Molukse jongeren de Indonesische ambassade in Wassenaar om internationaal de aandacht te vestigen op de situatie van Molukkers in Nederland en de noodzaak tot verandering daarvan. Of vragen over de komst van de Indische familie van mijn moeder naar Nederland. Vragen die ze niet meer aan mijn ouders zelf konden stellen omdat zij in 2017 en 2020 zijn overleden. En dat maakte mij de volgende in lijn. Ik vond het belangrijk om hen te laten nadenken over de verschillende kanten van de geschiedenis en kritisch te zijn op wat ze er op school over hoorden. Niet alleen te kijken naar feiten, maar in te leven wat het met mensen deed en doet. Tegelijkertijd wil ik proberen de generatiepijn niet verder door te geven of het gevoel dat ze zich overal moeten bewijzen en ergens uit moeten breken. Hoe mooi zou het zijn als het voor hen en hun generatie lichter wordt. Dat ze met een lichter hart kunnen leven.  

Dus toen Henry mij vroeg te solliciteren als bestuursvoorzitter viel er iets op zijn plek. Ook omdat ik als jongvolwassene me in de jaren ’90 als stagiaire al had ingezet voor het museum. Dat ik met alle bagage en ervaringen die ik in de tussenliggende jaren heb opgedaan, opnieuw kan meebouwen aan het museum, maakte de cirkel rond voor mij.  

In haar rijke geschiedenis heeft Museum Maluku altijd geprobeerd om een spil te zijn in het creëren van bewustzijn rondom de diverse Molukse narratieven. Hoe denk je dat de traditionele rol van een museum met tentoonstellingen hierin het geluid van die diversiteit versterkt? 

Onlangs was ik bij een boekpresentatie over Molukse monumenten in Nederland. Museum Maluku werd ook genoemd als levend monument. Dat was de inzet bij de start van het museum in 1990. Het vertelde destijds het verhaal over de Molukse KNIL families in Nederland. Het verschil met nu is dat er aandacht is voor meer verhalen over en van groepen binnen de Molukse gemeenschap. Bijvoorbeeld van Molukse Nederlanders wiens grootvaders niet in het KNIL zaten. Of die niet in een kamp hebben gewoond. Er is ruimte voor persoonlijke verhalen, anekdotes van families, verhalen die nooit verteld zijn van het leven in Nederland na de aankomst in 1951 tot nu, maar ook daarvoor in Maluku. Verhalen die van onze grootouders waren of de generaties daarvoor, en ook verhalen van mijn generatie en die van de generaties na ons. Dat is ook wie wij zijn.  

Dat we nu de collectie van het museum dat sinds 2012 in containers staat, uitpakken, draagt daar aan bij. Straks kunnen we delen van die collectie weer ten toon stellen. Elk Moluks gezin zal bij een object of foto uit die collectie een eigen verhaal hebben. Maar we hebben ook gedeelde verhalen, verhalen die iedere Molukker herkent of voelt. En ook verhalen die sporen vormen in het Nederland van nu. En dat te weten is ook belangrijk voor andere groepen in de samenleving.  

Je kunt dus stil staan bij een levend monument als een museum, om te herdenken of te herinneren. Maar het is wat mij betreft belangrijker om te begrijpen. Ieder monument, van onszelf en van anderen, is er met een reden. De verhalen daarbij ontdekken, je daarin verdiepen. Dat zorgt voor een voorwaartse beweging en vooruitgang. En dat vind ik belangrijk.  

Zijn er specifieke toekomstdoelen die je hoopt te bereiken met het museum? 

Ik stap in op een moment dat Museum Maluku opnieuw aan het bouwen is.  Het museum zoals velen die kennen uit Utrecht is er niet meer. Met dank aan het ministerie van VWS kreeg het museum een herstart en een plek in Museum Sophiahof in Den Haag. Er waait een nieuwe wind: een jong team met nieuw elan, veel online activiteiten en samenwerkingen met andere culturele organisaties of initiatieven. Dat is een andere manier van werken voor ons en een andere ervaring dan in Utrecht voor de bezoeker. Daar moet men soms nog aan wennen. En dat kost tijd.  

Ik hoop voor de toekomst dat meer mensen de weg vinden naar Museum Maluku. Molukkers, maar ook anderen die geïnteresseerd zijn in onze verhalen of in werken van de huidige generatie Molukse kunstenaars. Via onze tentoonstellingen, speciale evenementen en online kanalen. Maar ook via de samenwerkingen met andere musea en educatieve initiatieven in Nederland en Indonesië. En dat we op die manier kunnen bijdragen aan een breder gedragen beeld van ons cultureel erfgoed en geschiedenis. Maar vooral dat onze activiteiten een vliegwiel zijn voor ontmoeting en dialoog tussen diverse groepen mensen in de samenleving. 

Zijn er maatschappelijke thema’s en tendensen die belangrijk zijn voor Museum Maluku om in de gaten te houden? 

We hebben goed de blik naar binnen èn naar buiten gericht. En dat moeten we vast proberen te houden. Zo lukt het volgens mij ook op de langere termijn om kansen te verzilveren om het voorbestaan van het museum te borgen. Dat vraagt deze tijd van ons. Denk bijvoorbeeld aan de maatschappelijke debatten over het koloniale verleden, slavernij en de culturele en humanitaire gevolgen en doorwerking daarvan. De roep om hier meer kennis, inzicht en begrip voor te hebben in de samenleving wordt steeds luider. Er wordt daarbij gekeken naar manieren om dit via het onderwijs en kunst- en cultuureducatie vorm te geven. En dat raakt aan ons werk en opent deuren tot een groter podium voor Moluks cultureel erfgoed en de verhalen daarbij.  

Ook zien we in het museale veld veranderingen. Er zijn musea die naar ons kijken als koploper in het digitale museumwerk. Dat is goed en een groot compliment. Maar juist omdat de ontwikkelingen snel gaan, is continu innoveren nodig. Zoeken naar nieuwe mogelijkheden om een bezoeker online en in het museum de beste ervaring te geven.  

Wil je tot slot nog iets kwijt?  

Nadat we als gemeenschap stil hebben gestaan bij 70 jaar Molukkers in Nederland, zag je een beweging ontstaan. Een nieuwe generatie Molukkers die van zich laat horen en zien via kunst, cultuur, boeken en muziek. Daar ben ik trots op. Ze krijgen het podium door heel het land en weten daardoor Molukkers en anderen te raken. Het voelt daardoor alsof al die bewegingen gaan zorgen voor een keerpunt. Hoe en wat precies moet de toekomst uitwijzen. Maar dat we elkaar weten te inspireren, te dragen en vooruit te helpen, vind ik merkbaar. Dat zorgt er ook voor dat de Molukse cultuur, taal, gemeenschappelijk verleden en onze toekomst als collectief levend blijft en ons bindt. Dat vind ik mooi. En ook daarom wil ik op mijn manier, en met het beste wat ik te geven heb, helpen het Molukse verhaal voort te laten bestaan en zichtbaar te maken. Voor zowel de vorige generaties als de generaties na mij.  

Nu te zien: Afgestoft met Yara Jimmink

Lees meer

Blog: Inspectie & verhuizing museumcollectie

Lees meer

De afgelopen dagen is er in Museum Sophiahof hard gewerkt aan een nieuwe inrichting van de expositieruimte. Na het tentoonstellen van het werk van multidisciplinair kunstenaar Sebastiaan Boot, presenteert Museum Maluku vanaf zondag 26 februari 2023 het project ‘Pala: You Can’t Eat It Without Breaking The Shell‘ van documentaireportretfotograaf Yara Jimmink. Haar werk is t/m maandag 10 april 2023 onderdeel van de tentoonstelling ‘Afgestoft: Membuka Tambo Lama’. 

Yara Jimmink

Yara Jimmink (1990) is een documentaire portretfotograaf gevestigd in Amsterdam. In 2020 is ze afgestudeerd aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten, Den Haag. In haar werk behandelt ze verschillende thema’s zoals migratie, familie en het collectief geheugen. Haar Indo-Moluks-Nederlandse achtergrond heeft haar interesse in andere culturen gewekt. 

Pala: You Can’t Eat It Without Breaking The Shell

Yara is gefascineerd door hoe kolonisatie zijn stempel heeft gedrukt op ons heden en hoe heden en verleden altijd met elkaar verweven zullen blijven. Haar zoektocht naar haar afkomst gaat verder in haar nieuwste werk Pala: You Can’t Eat It Without Breaking The Shell. Hierin staat de verbinding tussen de Banda eilanden waar haar oma geboren is, en Nederland, waar Yara zelf is geboren en getogen, centraal. 

Lees meer over Afgestoft: Membuka Tambo Lama en plan je bezoek. De tentoonstelling is nog t/m maandag 10 april 2023 te bezoeken in Museum Sophiahof, de plek waar Museum Maluku gevestigd is. 

Afgestoft: Membuka Tambo Lama

Lees meer

Maju Mundur

Read more

Museum Maluku sluit het eerste deel van de tentoonstelling Afgestoft: Membuka Tambo Lama af met een bijzondere live performance van multidisciplinair kunstenaar Sebastiaan Boot op zondag 19 februari 2023. Verwacht diepzinnige woordspelingen in een krachtige voordracht. Ben jij erbij?

Wie is Sebastiaan Boot?

Multidisciplinair kunstenaar Sebastiaan Boot is 25 jaar oud en van Molukse, Javaanse en Nederlandse komaf.  Zijn werk is een product van zijn bi-culturaliteit, een noodzakelijke thematiek waar hij zich continu in beweegt. Vanuit deze thematiek creëert hij een nieuw narratief uit een rijke, maar vaak vergeten of verzwegen historie. Hij doet dit door verschillende disciplines (dans, fotografie, film, spoken word, theater, artefacten en audio) binnen zijn makerschap te combineren, om zo een verhaal in haar volledigheid te kunnen uitdiepen en vertellen.

Zwaar Vaarwater Live Performance

Met ‘Zwaar Vaarwater‘ probeert Sebastiaan Boot in een ruimtelijke setting een narratief over te brengen van de Molukse gemeenschap in Nederland. Zwaar Vaarwater is een dans van videokunst, spoken word, performance, soundscape en objecten (artefacten). Tijdens de expositie worden de spoken word en performance van Sebastiaan doorlopend vertoont via een scherm. Speciaal voor de afsluiting van het eerste deel van Afgestoft: Membuka Tambo Lama zal Sebastiaan zijn spoken word en performance live uitvoeren in de expositieruimte. De act duurt circa 20 minuten. Daarna is er de gelegenheid om de tentoonstellingen Afgestoft: Membuka Tambo Lama en ONS LAND te bezoeken. 

Wanneer: Zondag 19 februari 2023 
Toegang: Reguliere entreeprijzen / museumkaart gratis 
Waar: Museum Sophiahof (de plek waar Museum Maluku gevestigd is), Den Haag
Live Performance: 13:00 uur – 14:00 uur
*Afhankelijk van het aantal bezoekers splitsen we het aantal op in groepen vanwege de grootte van de expositieruimte. 

Zwaar Vaarwater is nog te zien t/m zondag 19 februari 2023. Daarna zal documentaire portretfotograaf Yara Jimmink het stokje overnemen en vanaf 26 februari exposeren.

NU TE ZIEN

Klik hier

Blog: Inspectie & verhuizing museumcollectie

Klik hier

In de afgelopen maanden zijn de conservatoren en het team van museummedewerkers druk bezig geweest met de verhuizing van de museumcollectie uit de twee opslaglocaties naar twee nieuwe depots. U leest het goed: twee nieuwe depots. Eerder hebben wij bericht dat wij een depot voor onze archiefcollectie aan het inrichten waren in Rotterdam. Eind november is ook de definitieve keuze gevallen voor het Museumdepot van de gemeente Rotterdam aan Metaalhof. Hier zal onze museumcollectie op een verantwoorde manier volgens strenge museale richtlijnen geborgen worden.

Metaalhof & museale bewaaromstandigheden

Museum Maluku heeft een ruimte in het gemeentelijk museumdepot van Rotterdam kunnen vinden na bemiddeling met het Nationaal Museum van Wereldculturen. Hieronder vallen verschillende musea zoals het Tropenmuseum in Amsterdam, Rijksmuseum voor Volkenkunde in Leiden en het Wereldmuseum in Rotterdam. In dit museumdepot aan Metaalhof liggen collecties van verschillende Rotterdamse musea waaronder die van het Wereldmuseum. Museum Maluku krijgt met ingang van eind januari de beschikking over 2 ruimtes.

Een museaal depot stelt hoge eisen aan de bewaaromstandigheden van collecties die vaak uit uniek maar ook kwetsbaar materiaal bestaan. Elk museumobject, of het nu gaat om een schilderij, een kledingstuk, beeldhouwwerk of gebruiksvoorwerp, zal in tijd achteruitgaan wat betreft zijn of haar fysieke staat. De materialen waar het van gemaakt is zullen verouderen en verval tonen. Organische materialen zoals papier, hout, katoen en dierlijk of menselijk materiaal zijn erg kwetsbaar. Om het verval te vertragen dienen de bewaaromstandigheden zo optimaal mogelijk te zijn om storende invloeden van buiten die het verval veroorzaken af te remmen. Zo zijn er speciale eisen t.a.v. stof, licht, temperatuur, lucht en relatieve vochtigheid. Preventieve conservering noemen we dit in museumtaal.

Speciale eisen

Een museumdepot moet aan speciale eisen voldoen. Het depot moet schoon en stofvrij zijn. Schadelijke UV-stralen in licht moeten gefilterd worden om bijvoorbeeld verkleuring tegen te gaan. Lichtgevoelige materialen moeten verpakt of in een donkere ruimte opgeslagen worden. De temperatuur moet constant zijn maar niet te warm. Voor veel objecten is een temperatuur van 18 °C goed. Een vochtige ruimte is desastreus voor een collectie, want de kans op het ontstaan van schimmel en sporen is daarmee erg groot. Een luchtvochtigheid (relative humidity) van 55%, uitgedrukt in de waarde RH 55, is daarom vereist. De luchtcirculatie is goed zolang de afzuiging van lucht via een luchtinstallatie voorzien is van filters die bijvoorbeeld sporen van schimmels of andere micro-organismen kunnen tegenhouden. De lijst met eisen van bewaaromstandigheden is lang en specifiek en gerelateerd aan de materialen die bewaard moeten worden. Het museumdepot aan Metaalhof voldoet aan alle eisen. De museumcollectie van Museum Maluku zal hier veilig en verantwoord liggen.

Inspectie museumcollectie

De museumcollectie die nu nog opgeslagen ligt in Alblasserdam kan vanuit deze opslag niet rechtstreeks naar het geconditioneerde museumdepot verhuisd worden. Een eis is dat de collectie eerst gecheckt moet worden. Is de collectie schoon? Is de collectie niet aangetast door schimmel, insecten of andere micro-organismen door de jarenlange opslag? Afgelopen 30 november en 1 december heeft het museumteam samen met enkele ooms uit Capelle aan de IJssel een deel van de museale collectie geïnspecteerd. Circa 43 m3 aan dozen en objecten zijn nagekeken en uitgesplitst. De kwetsbare objecten, gemaakt van organisch materiaal zoals kleding en militaria, houten beeldjes, etnografica en opgezette beesten, zullen nader bekeken moeten worden. Bij slechts een enkel object zijn op het blote oog sporen van schimmel gedetecteerd. Deze objecten zullen bij externe specialisten nader beoordeeld en indien nodig behandeld worden. We noemen dit actieve conservering.

Verhuizing van collectie

Vanaf februari 2023 zal de museumcollectie gefaseerd naar Metaalhof verhuizen. Museum Maluku houdt museum in Museum Sophiahof in Den Haag met de vaste tentoonstelling Ons Land en de wisselexpositie Afgestoft: membuka tambo lama die t/m 10 april te zien is. Op de locatie Metaalhof zal de collectie door de conservatoren verder uitgepakt, bekeken en in het nieuwe registratiesysteem Atlantis ingevoerd worden. Op de Piekstraat zal ruim 300 m aan archief opnieuw verpakt en (een deel) klaargemaakt worden voor digitalisering. Museum Maluku krijgt daar hulp bij van twee professionals uit de archiefwereld: bung Chris Latumahina, gepensioneerd archief-inspecteur uit Tilburg en Caro Matulessya, archiefbeschrijver bij het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis (IISG) in Amsterdam.

Zorg voor ons Moluks Erfgoed

Het uitpakken, bekijken, schoonmaken en beschrijven van de collectie is een enorme klus. Het museum zoekt daarom nog vrijwilligers die actief willen participeren in het zorgen voor het Moluks erfgoed en willen helpen met werkzaamheden ten behoeve van collectiebehoud en beheer. Interesse en of vragen? Stuur dan een mailtje naar collectie@museum-maluku.nl. Elke hulp, groot of klein, is zeer welkom.

Wordt vervolgd.

Huib Akihary
Hoofdconservator

Column: Pendelen tussen s10 en p23

Lees meer

Column: Daglicht na jaren

Lees meer