Groetjes uit Rotterdam: Olivia Pattiwael is de nieuwe Modeburgemeester van Rotterdam
GESCHREVEN DOOR REDACTIE OP 25 SEPTEMBER . GEPOST INNIEUWS
De 17-jarige Olivia Pattiwael is de kersverse Modeburgemeester van Rotterdam. Een jaar lang mag ze deze titel dragen en de creatieve modewereld van de stad vertegenwoordigen. Wij spraken haar over haar weg naar het modeburgemeesterschap, haar inspiratie en wat ze met haar nieuwe rol wil bereiken.
Van toevallige ontmoeting tot finaleplek
“Vorig jaar liep ik heel toevallig in Rotterdam toen de finale van de vorige Modeburgemeester bezig was,” vertelt Olivia. “Ik had geen idee dat dit bestond, maar ik vond het meteen fascinerend. Ik zat al op de modeopleiding en moest een stageplek zoeken. De toenmalige Modeburgemeester Odair Pereira was stylist, dus ik ben bij hem stage gaan lopen. Zo ontdekte ik wat deze rol inhoudt en dacht: waarom zou ik het niet zelf proberen?” Olivia ziet die ontmoeting niet als puur toeval. “Ik geloof echt dat het Gods plan was dat ik die dag in de stad was en Odair daar zag winnen,” zegt ze. Toen ze later een oproep op de Instagram-pagina van Rotterdam Centrum zag, twijfelde ze dan ook niet lang. “Ik woon in Den Haag en ben pas 17, dus ik dacht eerst: dat gaat vast niet lukken. Maar ik schreef me in met foto’s van mijn eigen modeshow en een motivatie. Maanden later kreeg ik het telefoontje: ik stond in de finale. Toen had ik nog maar een maand om alles te regelen!”
Olivia samen met haar voorganger, Odair Pereira.
Verbonden met Rotterdam en de Molukken
Hoewel Olivia in Den Haag woont, voelt Rotterdam voor haar als thuis. “Mijn familie komt uit de Molukken en is destijds met de boot in Rotterdam aangekomen. Veel familie woont er nog steeds, mijn ouders werkten er ook lang. Ik ben er opgegroeid, liep er mijn stage en ken de stad door en door.” Die verbinding met de stad verwerkte ze in haar finale-outfit. “Het thema was Rotterdam, en voor mij is dat meteen streetwear. Ik wilde iets maken dat iedereen kan dragen. Denim werd de basis, want dat is tijdloos en sterk. Net als Rotterdam. Mijn vader zette een oproep op Facebook en we zijn door de stad gegaan om oude spijkerbroeken te verzamelen. Al die verhalen en materialen zitten in mijn outfits.”
De looks die Olivia presenteerde tijdens de finale.
Een overwinning vol trots
De finale zelf was een belevenis. “Mijn familie en vrienden waren erbij. Toen mijn naam werd omgeroepen, hoorde ik mijn moeder en vader schreeuwen. Het was een ontploffing van trots en blijdschap,” blikt Olivia terug. De jury prees haar oog voor detail: “Ze vonden dat ik overal goed over had nagedacht, van de kleurenthema’s tot de diversiteit van de modellen. Dat iedereen het kon dragen was precies wat ik wilde overbrengen.”
Ook haar inspiratiebronnen kwamen samen in het winnende ontwerp. “Ik laat me inspireren door de popmeiden van nu, zoals Tyla en Tate McRae. Ze hebben zoveel zelfvertrouwen en maken echt statements met hun kleding. Maar ook mijn familie speelt een grote rol. Molukkers hebben vaak een geweldige stijl. Soms zie ik een familielid helemaal in zwart leer en denk ik: dat ga ik ook eens proberen. Het zijn de mensen om me heen die me elke dag nieuwe ideeën geven.”
Olivia aan het woord tijdens de finale.
Zelfvertrouwen als missie
Modeburgemeester wil Olivia vooral uitstralen dat mode een krachtig middel is om jezelf te laten zien. “Ik wil dat mensen zelfvertrouwen krijgen,” zegt ze. “Ik heb daar zelf mee geworsteld, maar kleding heeft me geholpen. Ik hoop dat anderen, als ze mij zien, denken: ze doet het gewoon, dan kan ik dat ook. Mijn doel is dat iedereen durft te dragen wat hij of zij wil en zich vrij voelt om helemaal zichzelf te zijn. Dát wil ik dit jaar overbrengen.”
Wil je op de hoogte blijven van Olivia’s avonturen als Modeburgemeester? Volg haar via de Instagram-pagina @rotterdam.centrum of haar eigen account @olivia_pattiwael.
In Nederland gebleven: het verhaal gaat verder
Met de verschijning van de herziene uitgave van In Nederland gebleven is een belangrijke mijlpaal bereikt in de geschiedschrijving van de Molukse gemeenschap in Nederland. Auteurs Fridus Steijlen en Henk Smeets hebben een nieuw hoofdstuk toegevoegd dat de geschiedenis doortrekt tot 2025.
GESCHREVEN DOOR REDACTIE OP 25 SEPTEMBER . GEPOST INNIEUWS
Met de verschijning van de herziene uitgave van In Nederland gebleven is een belangrijke mijlpaal bereikt in de geschiedschrijving van de Molukse gemeenschap in Nederland. Het boek, dat in 2006 voor het eerst verscheen, vertelt het verhaal van de ongeveer 12.900 Molukkers die in 1951 naar Nederland kwamen. Het waren veelal voormalige KNIL-militairen en hun gezinnen die hier, ondanks de verwachting van een tijdelijk verblijf, bijna 75 jaar later nog steeds geworteld zijn. Nu, bijna twintig jaar later, voegen auteurs Fridus Steijlen en Henk Smeets een nieuw hoofdstuk toe dat de geschiedenis doortrekt tot 2025.
Een cadeau dat uitgroeide tot standaardwerk
De oorsprong van het eerste boek ligt in de vijftigjarige herdenking van de Molukse komst naar Nederland. “In 2001 vond in Rotterdam de herdenking plaats,” vertelt Henk Smeets. “Bij die gelegenheid bood minister Van Boxtel een ‘cadeau’ aan: geld voor een wetenschappelijke studie naar de geschiedenis van Molukkers in Nederland. Het Moluks Historisch Museum ging dit uitvoeren en vroeg ons om het onderzoek en de publicatie te verzorgen.”
“Het begon als een breed project met een team van jonge Molukse onderzoekers,” vult Fridus Steijlen aan. “Er was door Henk een overzicht gemaakt van alle gaten in de geschiedenis. Daar moest onderzoek naar worden gedaan. Uiteindelijk zijn Henk en ik overgebleven om het geheel te schrijven, met gebruik van al die deelstudies en oral history.” In 2006 werd het boek officieel aangeboden aan minister Verdonk. “Het was vrij snel uitverkocht,” zegt Henk. “Wetenschappers noemden het een aanwinst omdat het nieuwe feiten bracht en bestaande misverstanden corrigeerde.” “Natuurlijk komen er ook commentaren,” zegt Fridus. “Van ‘hé, ik mis iets’. Maar het boek betekende vooral erkenning van de geschiedenis, en dat is belangrijk.”
Auteurs Fridus Steijlen en Henk Smeets samen met museumdirecteur Henry Timisela tijdens de boekpresentatie in Museum Sophiahof.
Drijfveren en betrokkenheid
Beiden raakten op hun eigen manier nauw verweven met de Molukse gemeenschap. “Ik woonde in Vught, vlak bij woonoord Lunetten,” vertelt Henk. “Toen Molukse jongeren in 1975 een brief kregen dat ze moesten verhuizen, ontdekte ik dat zij de voorgeschiedenis van dat besluit niet kenden. Ik was geschiedenisstudent en begon documenten te verzamelen en schreef een stuk waarmee zij hun zaak konden onderbouwen. Toen er landelijke commotie ontstond, kwam minister Van Doorn naar Vught. Zo werd ik opgemerkt door het Inspraakorgaan Welzijn Molukkers. Aanvankelijk dacht ik: daar ga ik niet werken, dat moeten Molukkers zelf doen. Maar na de afloop van de gijzeling bij De Punt besefte ik dat er juist meer dialoog en versterking van Moluks kader nodig was. Ik werkte er uiteindelijk tien jaar, hielp later bij de oprichting van het Moluks Historisch Museum en rolde zo van het ene project in het andere.”
Fridus vond zijn roeping tijdens zijn antropologiestudie. “Een Molukse vriend zei dat ik me bezighield met het ‘niet-westerse’, maar dat er ook mensen uit dat ‘niet-Westen’ hier in Nederland wonen. Toen dacht ik: Nederlanders hebben ook iets met die geschiedenis te maken. Ik kon toekijken of verantwoordelijkheid nemen en koos het laatste. Ik werd in 1977 lid van een Molukse jongerenbeweging die zich richtte op scholing en bewustwording. Tijdens mijn studie specialiseerde ik me op Indonesië en wilde voor mijn masterscriptie daarheen, maar kreeg geen toestemming van de Indonesische overheid om te reizen. Daarom schreef ik uiteindelijk over Molukse drugsproblematiek. Zo werd mijn betrokkenheid onderdeel van mijn wetenschappelijke werk. Ik ben een antropoloog die uit de klei komt, zeg ik maar. Sindsdien ben ik blijven schrijven en onderzoek doen in en met de Molukse gemeenschap.”
De cover van het nieuwe boek.
Nieuwe generatie, nieuwe vormen
De herziene editie biedt een frisse blik op de afgelopen twintig jaar. “We zagen dat feiten soms verkeerd werden weergegeven,” legt Fridus uit. “We wilden dat rechtzetten en actuele ontwikkelingen toevoegen.” Hij schreef het extra hoofdstuk op basis van nieuw onderzoek en vele gesprekken. “De positie van de derde en vierde generatie is anders dan die van de tweede. Bij kwesties als antiracisme en Black Lives Matter spreken Molukse jongeren van nu zich uit en zeggen ze: dit is ook ónze samenleving. Wij zijn mede-eigenaar. Dat hoorde je in de jaren tachtig en negentig nauwelijks; toen was men nog bezig een plek te veroveren. Nu gebruiken Molukse jongeren eigen media, podcasts en nieuwe actievormen.” Henk ziet vooral zelfbewustzijn: “De jongeren van nu zeggen: ‘We zijn er. Daar blijf je vanaf.’ Hun Molukse identiteit blijft, maar krijgt nieuwe vormen.”
De tekst gaat onder de foto’s verder.
De eerste exemplaren van het boek worden uitgereikt aan drie generaties Molukkers: Maria Ohoioeloen van de tweede generatie, Joaniek Vreeswijk van de derde generatie en zussen Rania en Farah Siegers van de vierde generatie.
Veerkracht als rode draad
Wat beide auteurs vooral willen benadrukken, is de veerkracht van de gemeenschap. “Elke generatie pakt zijn eigen momenten en geeft op een eigen manier vorm aan haar positie in de samenleving,” zegt Fridus. “Het gaat niet alleen over slachtofferschap, maar juist over kracht. De derde en vierde generatie zeggen zelf: ‘wij kunnen dit doen omdat we op de schouders van eerdere generaties staan.’ Er is een continuïteit van veerkracht, en dat maakt mij enthousiast.”
Henk onderstreept het belang van feitelijke geschiedschrijving: “Bepaalde zaken worden vaak verkeerd of te simpel verteld, bijvoorbeeld dat Molukkers niet mochten werken of op dienstbevel naar Nederland kwamen. De werkelijkheid is veel ingewikkelder. Maar ook dat de Molukse drugshulpverlening, het Inspraakorgaan Welzijn Molukkers en de Gezamenlijke Verklaring van 1986 allemaal initiatieven waren uit de Molukse gemeenschap zelf. Het is belangrijk dat die werkelijkheid goed wordt vastgelegd.”
Bestel het boek!
Museum Maluku heeft bijgedragen aan deze herziene uitgave: foto’s uit onze collectie zijn opgenomen en het museum heeft inhoudelijk commentaar geleverd tijdens het schrijfproces. Daarmee is het niet alleen een historisch overzicht, maar ook een tastbare herinnering waarin ons erfgoed en onze stemmen bewaard blijven. Het boek is voor €39,99 verkrijgbaar via onze webshop.
Groetjes uit Rotterdam: Olivia Pattiwael is de nieuwe Modeburgemeester
De 17-jarige Olivia Pattiwael is de kersverse Modeburgemeester van Rotterdam. Een jaar lang mag ze deze titel dragen en de creatieve modewereld van de stad vertegenwoordigen. Wij spraken haar over haar weg naar het modeburgemeesterschap, haar inspiratie en wat ze met haar nieuwe rol wil bereiken.
GESCHREVEN DOOR REDACTIE OP 8 september . GEPOST INNIEUWS
Sinds mei van dit jaar dragen historicus Ron Habiboe en erfgoedspecialist Nanneke Wigard bij aan het toegankelijk maken van de collecties van Museum Maluku. Ron was al vóór de opening van het museum in Utrecht in 1990 betrokken en heeft sindsdien in de decennia erna aan uiteenlopende projecten en collecties meegewerkt. Nanneke werkte van 1994 tot 2020 bij het museum, vooral als collectiebeheerder en tijdens de doorstart in Den Haag ook als directeur. Beiden delen een grote passie voor Moluks erfgoed en het overdragen van kennis over de Molukse geschiedenis.
Door de overgang naar een nieuw collectieregistratiesysteem en de bijbehorende website was de toegankelijkheid van de collecties de afgelopen jaren beperkt. Om hierin meer inzicht en kennis te verkrijgen, deden onze medewerkers Yanise Zijlstra, Esmée Manubulu en Loïs Hutubessy een beroep op Ron Habiboe en Nanneke Wigard. Allereerst vonden er gesprekken plaats over uiteenlopende onderwerpen, zoals het ontstaan van de collecties en de digitaliseringsprojecten ‘Het Geheugen van Nederland’ (fotocollectie, 2002-2004), ‘Het Gebaar’ (archieven, objecten, audiovisuele collectie, bibliotheekcollectie, 2005-2008) en ‘Erfgoed van de Oorlog’ (interviews, 2009). Daarbij werd toegelicht hoe de collecties eerder beschikbaar waren voor onderzoekers en andere belangstellenden in de studiezaal, en vanaf 2009 ook online. Aansluitend praatte Nanneke Yanise en Esmée bij over de stand van zaken rond digitalisering en ontsluiting van de collecties eind 2019.
Loïs werkt momenteel aan het optimaliseren van het collectieregistratiesysteem. Bij de overgang in 2021 van het voormalige systeem (AdLib Axiell) naar Atlantis zijn niet alle gegevens volledig overgezet. De afgelopen maanden hebben Loïs en Nanneke daarom de data van elk type record – foto, object, boek, archiefstuk, enzovoort – zorgvuldig doorgenomen. Met deze afronding kan de conversie naar Atlantis worden voltooid en wordt het mogelijk de collecties stap voor stap opnieuw toegankelijk te maken.
Wat we koesteren, vraagt tijd
In deze column blikt directeur Henry Timisela terug op de stappen die Museum Maluku dit jaar heeft gezet en kijkt hij vooruit naar wat er nog komen gaat. Een persoonlijk dankwoord met een belofte: er komt nog veel moois aan.
24 augustus 2025 | ROOTS ON DECK: VOC-schip wordt podium voor Molukse makers tijdens SAIL
Kijk live mee naar ROOTS ON DECK: Molukse verhalen, muziek en toekomstkracht. Rechtstreeks uit Het Scheepvaartmuseum.
Op zondag 24 augustus 2025, tijdens SAIL 2025, één van de drukstbezochte evenementen van Nederland, presenteren Het Scheepvaartmuseum, Museum Maluku en L3B.AGENCY de eerste editie van ROOTS ON DECK, een nieuw programma waarin telkens andere gemeenschappen het podium nemen om hun eigen verhalen te delen. Deze keer OMBAK ANAK MALUKU, gewijd aan de Molukse gemeenschappen in Nederland. Vanuit het museum, met uitzicht op de replica van het VOC-schip Amsterdam, klinkt een middag lang de stem van de Molukse gemeenschappen, op hún manier, met hún energie en perspectieven. Geen verhaal over de gemeenschappen, maar door de gemeenschappen zelf: over professionaliteit, vakmanschap, creativiteit, talent en een blik op de toekomst.
Een krachtig livestreamprogramma gaat in première: drie talkshows, performances en muziek. Een middag waarin perspectieven verschuiven, verhalen tot leven komen en nieuwe generaties de toon zetten.
OMBAK ANAK MALUKU betekent ‘de golven van Molukse kinderen (nazaten)’. Het is een ode aan generaties die bewegen, bouwen en herinneren, en die de kracht van hun erfgoed meenemen naar het heden.
“Dit is een take-over – van onze verhalen.”
“Vandaag vullen wij dit schip en deze ruimte volledig met Molukse energie, verhalen en perspectieven. Dit ís een take-over: we nemen de representatie in onze handen, naar onze eigen invulling. We brengen wat op het VOC-schip en in het museum veel te lang ontbrak, en maken voelbaar dat onze verhalen niet alleen over het verleden gaan, maar ook over onze toekomst.” – Henry Timisela, directeur Museum Maluku & host ROOTS ON DECK.
ROOTS ON DECK: co-creatie vanuit de gemeenschap
ROOTS ON DECK is een nieuw programma van Het Scheepvaartmuseum waarin het VOC-schip wordt ingezet als levend podium voor gemeenschappen die te weinig zichtbaar zijn in museale context. Elke editie wordt in co-creatie gemaakt met één of meerdere gemeenschappen die verbonden zijn met het maritieme en koloniale verleden – in al hun diversiteit aan perspectieven en ervaringen.
Het VOC-schip staat voor velen symbool voor een gewelddadig verleden. Het Scheepvaartmuseum is zich daarvan bewust en gaat zorgvuldig om met programmering op deze plek. Bij ROOTS ON DECK ligt de keuze echter bij de gemeenschappen zelf. Deze keer kozen de Molukse gemeenschappen er bewust voor om het schip als podium te gebruiken – om hun eigen verhalen te vertellen, op hun eigen manier, en zo een beladen plek te vullen met nieuwe betekenis.
“ROOTS ON DECK gaat over representatie, niet alleen over reflectie. We geven de regie aan de gemeenschappen zelf, zodat zij bepalen welke verhalen, emoties en toekomstdromen klinken. Zie het als een mengpaneel: soms zet je één stem wat harder, soms een andere, tot er een compleet geluid ontstaat waarin iedereen wordt gerepresenteerd – op zijn, haar of hun eigen manier. Het gaat om ruimte maken voor professionaliteit, vakmanschap, creativiteit en talent, en om jongere generaties in Nederland te inspireren.” – Repti Suprantinah, hoofd publiek, Het Scheepvaartmuseum.
Kijk live mee op zondag 24 augustus, 14.00 – 16.00 uur via het YouTube-kanaal van Het Scheepvaartmuseum.
Drie talks geven het podium aan Molukse perspectieven op verleden, heden en toekomst en zijn verweven met pre-recorded performances en visuele intermezzo’s.
TALK 1: Reflection: Who We Were, met Joao Loupatty en Margery Kainama – Over zeewaardigheid, voorouderlijke kracht en identiteit voorbij kolonialisme. Een verkenning van Molukse wortels, waarin traditie en AI elkaar ontmoeten.
TALK 2: Entrepreneurship: What We Do, met Geronimo Tuhumena, Joshua Timisela en Franciska Manuputty – Over ondernemerschap, handelsgeest en communitykracht. Hoe zetten Molukse makers hun veerkracht en creativiteit in om te bouwen, zelfs als de omstandigheden uitdagend zijn?
TALK 3: Representation: Who We Are, met Aca Siwabessy en Yopi Abraham – Over zichtbaarheid in kunst, cultuur en museale ruimtes. Hoe wordt het collectieve verhaal van de Molukse gemeenschap gerepresenteerd en hoe nemen zij zelf het narratief in handen?
Bouwen aan toekomstig erfgoed
Het programma wordt vastgelegd en gedeeld, als voorbode van wat er in 2026 komt: het jaar waarin we 75 jaar Molukkers in Nederland herdenken én vieren. “In Het Scheepvaartmuseum laten we zien hoe maritieme cultuur deel uitmaakt van ieders leven – of dat nu voortkomt uit een leven op of rond zee, een herkomst van eilanden in de Molukken of het Caribisch gebied, een migratiegeschiedenis of een ander maritiem verhaal. ROOTS ON DECK verbindt dat verleden met het heden, door gemeenschappen zelf het woord te geven op een plek die zowel geschiedenis als nieuwe perspectieven in zich draagt.” – Michael Huijser, algemeen directeur Het Scheepvaartmuseum.
Over deze samenwerking
ROOTS ON DECK: OMBAK ANAK MALUKU is een coproductie van:
Het Scheepvaartmuseum – Initiatiefnemer en drager van dit programma. ROOTS ON DECK is onderdeel van onze inzet om representatie vanuit de gemeenschappen zelf in het museum vorm te laten krijgen, zodat zowel maritiem erfgoed als de maritieme cultuur van nu ook hun verhalen, perspectieven en toekomstbeelden weerspiegelen.
Museum Maluku – Inhoudelijke partner en drijvende kracht vanuit de Molukse gemeenschappen. Vanuit eerdere dialoogmomenten met Het Scheepvaartmuseum ontstond de wens om samen een nieuw narratief vorm te geven, gedragen van binnenuit.
L3B.AGENCY – Creatief-strategisch partner met expertise in jongerencultuur, community building en storytelling. Verantwoordelijk voor de creatieve doorvertaling, strategie en het conceptuele raamwerk van ROOTS ON DECK.
Dit programma wordt mede mogelijk gemaakt door het Mondriaan Fonds en de Vriendenloterij.
Wat we koesteren, vraagt tijd
In deze column blikt directeur Henry Timisela terug op de stappen die Museum Maluku dit jaar heeft gezet en kijkt hij vooruit naar wat er nog komen gaat. Een persoonlijk dankwoord met een belofte: er komt nog veel moois aan.
In de Molukse wijk in Assen zijn ter ere van het 60‑jarig bestaan van de wijk drie indrukwekkende muurschilderingen gerealiseerd. Eén daarvan is Becoming Without Permission van kunstenaar Daniël‑Michel Saptenno. Inspiratie put hij uit een Molukse postzegel die nooit werd gebruikt.
GESCHREVEN DOOR REDACTIE OP 31 juli . GEPOST INNIEUWS
In de Molukse wijk in Assen worden ter ere van het 60‑jarig bestaan van de wijk drie indrukwekkende muurschilderingen gerealiseerd. Eén daarvan is Becoming Without Permission van kunstenaar Daniël‑Michel Saptenno. Inspiratie put hij uit een Molukse postzegel die nooit werd gebruikt. Lees verder en ontdek het verhaal achter deze bijzondere muurschildering.
Een brief die nooit aankwam
“Ik werk altijd met de Molukse postzegel,” vertelt Daniël-Michel. “Dat is mijn basis. Die zegel zit vol symboliek: hij is ooit vlak voor de onafhankelijkheidsstrijd van de Republiek der Zuid-Molukken gemaakt door Henry Stolow, een postzegelhandelaar met een monopolie. Maar de strijd werd verloren, de zegel mocht nooit gebruikt worden. De boodschap is letterlijk nooit aangekomen. Via mijn kunst komt die boodschap alsnog aan.”
Het initiatief voor de muurschilderingen komt van de Molukse huurdersbelangenvereniging PMA (Perumahan Maluku Assen). Samen met bewoners en kunstenaars inventariseerden zij de wensen in de wijk. Vaart Welzijn, Actium Wonen en de gemeente Assen, verenigd in Mijn Buurt Assen, ondersteunen en faciliteren het traject. Naast Daniël-Michel werken ook Suzette Huwae en Djunardo Suripatty aan muurschilderingen. In de wijk zijn bovendien nog twee eerdere werken te bewonderen, van Dominique Latoel en Nicky Nahafahik.
De tekst gaat onder de foto verder.
Daniël-Michel aan het werk in Assen.
Twee vogels en een brief
Op de nieuwe muurschildering in Assen duiken kleurrijke vogels en een vlinder op, allemaal uit de wereld van de postzegel. “De Gouldian finch en de Papilio ulysses,” zegt Daniël-Michel. “Bij een van de vogels heb ik een brief in de klauwen gezet. Die brief gaat nu wél op weg, zonder dat iemand daar toestemming voor hoeft te geven. Het werk heet Becoming Without Permission. Het gaat erom dat je mag bestaan, zonder dat je daar erkenning van een ander voor nodig hebt.”
De tekst bij het kunstwerk:
Becoming Without Permission
They silenced the stamp. But the message waited.
Then, from Maluku’s edge, the Gouldian Finch appeared: a letter with wings, blooming in impossible color.
It sang without asking. Existed without proof.
Carried without weight.
So I knew: I, too may bloom, without permission. I, too am already in flight.
Tussen de mensen
De muurschildering prijkt op een woning aan de rand van de wijk, een plek waar dagelijks veel mensen langskomen. Daniël‑Michel zag hoe voorbijgangers, zowel Moluks als niet-Moluks, stil bleven staan. “Het begint vaak bij: mooi of niet mooi, dat is subjectief,” vertelt hij. “Maar wat ik belangrijk vind, is dat mensen stoppen en zich afvragen: wat is dit eigenlijk? Dan ontstaat een gesprek, en dat gesprek reist verder. Iemand hoort mijn verhaal, neemt het mee naar huis, deelt het weer met een ander. Tussen het schilderen door zat ik onder een parasol met Anis, de bewoner van het huis, verhalen uit te wisselen. De jongens kwamen langs, de tantes kwamen langs, de buren kwamen langs. Mensen bleef even staan, stelden een vraag. Dat is voor mij een win. Met het werk open ik een gesprek op een liefdevolle manier.”
De tekst gaat onder de foto verder.
Het eindresultaat.
Postzegel als eigen wereld
Voor Daniël-Michel is de Molukse postzegel een onuitputtelijke bron. “Ik wil die wereld steeds verder uitbouwen. Misschien in de vorm van animatie, sculpturen, boeken… ik weet het nog niet. Er zijn nog zoveel postzegels: met vissen, bloemen, vogels. Alles wat ik maak verwijst terug naar die postzegel. Verder haal ik de inspiratie voor mijn werk vooral uit het leven en hoe ik dat ervaar. Ik voel niet dat ik alleen Moluks ben, maar ook dat ik Nederlands ben. Net als de vogels op de muur zweef ik eigenlijk tussen twee culturen in.”
Meer werk van Daniël-Michel waar de postzegel in terugkomt.
De muurschildering Becoming Without Permission wordt op maandag 18 augustus 2025 officieel geopend in de Molukse wijk in Assen. Wie Daniël-Michel wil volgen, kan terecht op zijn Instagram voor nieuwe werken en verhalen.
NU TE ZIEN: ONS LAND
Een tentoonstelling over de Nederlandse koloniale geschiedenis en hoe die nog altijd doorwerkt in de huidige samenleving.
In deze column blikt directeur Henry Timisela terug op de stappen die Museum Maluku dit jaar heeft gezet en kijkt hij vooruit naar wat er nog komen gaat. Een persoonlijk dankwoord met een belofte: er komt nog veel moois aan.
GESCHREVEN DOOR HENRY TIMISELA OP 26 juli . GEPOST INNIEUWS
Soms sta ik stil, heel even maar. Dan kijk ik achterom, naar wat we hebben gedaan de afgelopen maanden. En dan voel ik vooral dit: dankbaarheid. Want wie had gedacht dat we, met een klein team van parttimers, zoveel konden doen? Zoveel in beweging konden zetten. Zoveel mensen mochten raken. Niet zo lang geleden nog met ons project Collections Connect, waar we jonge kunstenaars uit Maluku in contact brachten met Molukse changemakers in Nederland. Daar sta ik even bij stil.
Kunstenaars Daniël-Michel Saptenno uit Rotterdam en Theodora Melsasail uit de Molukken in ons archief in Rotterdam.
En dan blik ik terug. Van de wisselexpositie RE:CAST aan het begin van het jaar tot de voorbereidingen voor een nieuwe tentoonstelling in maart 2026 – we bouwen met liefde, visie en toewijding aan een museum dat meer is dan alleen een ruimte vol Molukse spullen. Het is een plek van herinnering, van erkenning, van verbinding.
Ik wil mijn waardering uitspreken naar ons team. De mensen die – vaak achter de schermen – hun tijd, energie en vakmanschap inzetten om dit museum levend te houden. En levend te maken. Mijn dank gaat ook uit naar het bestuur, de vele vrijwilligers in het archief in Rotterdam, en iedereen die zijn of haar steentje bijdraagt – zichtbaar of onzichtbaar. Zonder jullie was dit allemaal niet mogelijk.
Vele vrijwilligers druk aan het werk.
Onze dankbaarheid gaat ook uit naar de schenkers. De mensen die hun kostbaarheden, verhalen en archieven aan ons toevertrouwen. Van videobanden tot persoonlijke oeuvres – elke schenking wordt zorgvuldig bekeken, beschreven en gedigitaliseerd. Dat proces kost tijd. Uw geduld daarin is van onschatbare waarde. We willen recht doen aan elk stuk, aan elk verhaal.
Ook in onze publieksomgeving wordt hard gewerkt: het ontsluiten van alle digitale bestanden, het verbeteren van de zoekfunctie en het integreren van duizenden records in ons systeem vraagt technische en menselijke precisie. We vragen dus ook daarvoor uw begrip.
Want ja – we werken vanuit twee locaties. In Den Haag, waar we periodiek exposeren en kantoor houden in de Sophiahof, en in ons depot in Rotterdam, waar we schatgraven, conserveren, registreren en ontmoeten.
De opnames van onze vodcast Unboxing – Uitgepakte verhalen.
Tussen die twee steden beweegt het werk van Museum Maluku. En in die beweging zijn ook vele mooie momenten ontstaan. We mochten deelnemen aan evenementen als Cinema Maluku, het Symposium Nederlands Slavernijverleden in de Indische Oceaan, we lanceerden de vodcast Unboxing en we ontvingen geïnteresseerden in ons depot. We werkten met ouderengroepen uit onder andere Moordrecht, Almelo en Wierden. We stonden op podia én zaten aan tafels. In gesprek, in verbinding.
Ook onze samenwerkingen groeien. Met liefde noem ik Bahasa Basudara, Museum Siwa Lima, Totaal Moluks – partners die met ons optrekken in de zoektocht naar gedeeld erfgoed en gedeelde toekomst.
Wat de tweede helft van dit jaar brengt? Nieuwe stappen, nieuwe plannen. Nieuwe samenwerkingen die we met zorg zullen aankondigen. Maar voor nu wil ik vooral even zeggen: dank u wel. Voor uw betrokkenheid, uw steun, uw vertrouwen in wat we doen. En ook: dank voor uw geduld.
We zijn een kleine organisatie met grote ambities, verdeeld over twee locaties. Dat betekent soms dat dingen wat langer duren. Maar weet: er wordt elke week, elke dag, met zorg en toewijding gewerkt.
We houden u de komende tijd op de hoogte van nieuwe stappen. Er komt meer aan – ook in samenwerking met anderen. Na de zomervakantie mag u weer mooie ontwikkelingen verwachten.
Tot dan en ik wens u een prachtige zomer toe.
Hormat, Henry Timisela
GROETJES UIT ASSEN: EEN BOODSCHAP DIE WÉL AANKOMT
In de Molukse wijk in Assen zijn ter ere van het 60‑jarig bestaan van de wijk drie indrukwekkende muurschilderingen gerealiseerd. Eén daarvan is Becoming Without Permission van kunstenaar Daniël‑Michel Saptenno. Inspiratie put hij uit een Molukse postzegel die nooit werd gebruikt.
Groetjes uit Nijmegen: Géromy Pattipeilohy wint prestigieuze Coiffure Award
GESCHREVEN DOOR REDACTIE OP 26 juni . GEPOST INNIEUWS
Tijdens de toonaangevende Coiffure Award in Hilversum viel Bon Ton Kappers uit Nijmegen maar liefst drie keer in de prijzen. De salon sleepte de felbegeerde Team Award binnen en styliste Géromy Pattipeilohy werd onderscheiden in de categorie ‘Dames Utrecht, Zuid-Holland & Gelderland’. Haar creaties werden geroemd om hun textuur, styling en fashion sense. Een persoonlijk hoogtepunt voor Géromy, die pas drie jaar écht in het kappersvak actief is.
Een droom die werkelijkheid werd
“Toen ik mijn naam hoorde, kon ik alleen maar denken: wat gebeurt hier?”, vertelt Géromy, nog zichtbaar onder de indruk van het moment. “Je werkt er maanden naartoe en dan sta je daar ineens op het podium. Ik kon alleen maar vloeken van verbazing. Het was zo’n ontlading.” De jury was unaniem lovend over haar werk: “Een geweldige variatie in structuur en styling, de kwaliteit spat er vanaf. Een total look die perfect in balans is.”
Van Pinterest naar podium
Géromy liet zich voor haar serie inspireren door kleur, patroon en cultuur. “Ik was geobsedeerd door Afrikaanse stijlen. Al die structuren, kleuren, vlechtwerk – daar heb ik mijn eigen draai aan gegeven.” Het creëren van zo’n serie is een intensief traject, waarbij alles moet kloppen: haar, make-up, styling en sfeer. “We kregen begeleiding van topkapper Danny van Tuijl. Je begint met moodboards en werkt stap voor stap naar een serie van vier beelden, samen met een professioneel team. En dat allemaal naast je werk in de salon.”
De tekst gaat onder de foto’s verder.
De ingezonden serie van Géromy.
Alles op z’n tijd
Hoewel ze in 2011 al haar kappersdiploma haalde, Vond Géromy pas drie jaar geleden haar weg naar het vak. “Ik voelde dat ik iets creatiefs wilde doen, maar wist niet hoe. Ik heb veel andere dingen gedaan binnen de beautybranche, totdat mijn huidige werkgever mij benaderde. Hij zag iets in mij en daardoor heb ik mezelf naar boven kunnen halen.” Dat vertrouwen is inmiddels ruimschoots beloond: “Deze prijs voelt als een erkenning. Ik mag op mezelf vertrouwen. Ik ben creatief genoeg.”
Een team om trots op te zijn
Naast haar eigen winst is Géromy minstens zo trots op haar collega’s van Bon Ton Kappers. De salon sleepte ook de Team Award in de wacht, een prijs voor het gezamenlijke werk van het hele team. “We hebben elkaar allemaal geholpen met elkaars series. Dat sparren zit echt in ons. We gunnen het elkaar oprecht.” Ook een jonge collega binnen de salon deed van zich spreken: die werd tweede in de categorie Young Talent. “Dat is echt iets waar ik heel trots op ben. Op alles wat we binnen hebben gehaald. De Team Award mee naar huis nemen was echt de kers op de taart.”
Plannen voor de toekomst
“Ik wil blijven ontdekken wat er nog meer in me zit,” zegt Géromy. “En uiteindelijk lijkt backstage werken bij een Fashion Week in Parijs of New York me fantastisch.” Voor jonge Molukse creatievelingen heeft Géromy een mooie boodschap: “Blijf dichtbij jezelf, dat maakt je uniek. Laat je niet tegenhouden, durf fouten te maken en vergeet nooit waar je vandaan komt. Dat is jouw kracht.”
Collections Connect brengt kunstenaars uit de Molukken naar Nederland
Voor het project Collections Connect zijn artiesten Alvin Talabessy en Theodora Melsasail uit de Molukken op bezoek in Nederland. Ze doen inspiratie op, ontmoeten andere Molukse makers en verdiepen zich in het leven van Molukkers in Nederland.
Collections Connect brengt kunstenaars uit de Molukken naar Nederland
GESCHREVEN DOOR REDACTIE OP 26 juni . GEPOST INNIEUWS
Scroll down for the English translation
Wat gebeurt er als artiesten uit de Molukken naar Nederland komen om zich onder te dompelen in het leven van de Molukse gemeenschap hier? Binnen het project Collections Connect, een samenwerking tussen Museum Maluku in Nederland en Museum Siwa Lima op Ambon, draait alles om het verbinden van collecties, kennis en creativiteit. Eerder dit jaar reisden de kunstenaars Joao Loupatty en Aca Siwabessy Stoffels vanuit Nederland naar Ambon. Nu is het de beurt aan de artiesten Alvin Talabessy en Theodora Melsasail uit de Molukken om indrukken op te doen in Nederland. Tijdens hun bezoek doen ze inspiratie op, ontmoeten ze andere Molukse makers en verdiepen ze zich in het leven van Molukkers in Nederland.
De kracht van het lichaam
Theodora Melsasail is choreograaf, danser en spoken word-artiest. Ze groeide op in Tanimbar en woont nu op het eiland Seram, waar ze zich inzet voor de zichtbaarheid van inheemse perspectieven. “Ik geloof dat het lichaam betekenis draagt,” vertelt ze. “Het vertelt iets over onze cultuur, over wie we zijn als Molukkers.” In haar werk verbindt ze beweging aan identiteit en doet ze actief onderzoek op Seram om lokale waarden te bewaren én door te geven aan de jeugd in haar gemeenschap.
Alvin Talabessy, oorspronkelijk opgeleid als interieurontwerper, werkt inmiddels als visueel kunstenaar en professioneel sketcher. Hij tekent over de Molukken, geïnspireerd door een groeiend gevoel van urgentie. “We dreigen onze identiteit te verliezen, vooral bij de jongere generatie,” zegt hij. “Ik doe veel onderzoek in musea en bibliotheken in Ambon en Seram om onze wortels te leren kennen en geef daar beeld aan via mijn werk.”
Theodora met de tifa- en dansgroep Polowano
Ontmoeting met de Molukse diaspora
Beide artiesten zijn nu in Nederland en maken deel uit van Collections Connect, waarin uitwisseling tussen Molukse makers centraal staat. Theodora is nieuwsgierig naar hoe de Molukse gemeenschap hier omgaat met het lichaam: “Ik wil weten of jonge Molukkers in Nederland nog trots zijn op hun Molukse identiteit. Hoe ze die uitdrukken. In Moordrecht, bij dans- en tifagroep Polowano, voelde ik dat in elke danspas, in elke ademhaling iets trilde van wie ze zijn. Ik zie dans als een nieuwe weg naar huis. Veel jonge Molukkers in Nederland zijn geboren op vreemde bodem, maar hun lichamen dragen in hun bewegingen de trilling van de Molukse aarde mee. Wanneer ik met hen dans, openen we een ruimte waarin ze niet hoeven te kiezen tussen Nederlands of Moluks zijn. Ze mogen allebei zijn. We leren dat identiteit geen wond is, maar een reis van worden.”
Alvin vult aan: “We zijn hetzelfde, en toch anders. Wat mij opvalt is dat Molukse mensen in Nederland altijd op tijd zijn.” Hij lacht. “Maar verder zie ik vooral veel overeenkomsten. We delen verhalen, ritmes, herinneringen. Tijdens het bezoek aan Polowano speelde ik tifa en Theodora danste mee.”
Alvin samen met projectleider digitalisering Yanise in het archief van Museum Maluku
Kunst als brug tussen generaties
Wat ze meenemen uit deze ervaring, is vooral iets wat gedeeld moet worden. “In mijn gemeenschap op Seram zijn 27 kinderen. Ik wil hen vertellen over wat ik hier gezien, gevoeld en gehoord heb, op een manier die leuk en speels is,” vertelt Theodora. Samen met Alvin wil ze bij terugkomst een klein kunstproject opzetten om hun ervaringen tastbaar te maken voor hun eigen gemeenschappen. “Voor mij is kunst de nieuwe weg naar huis. Op de Molukken groeit kunst uit de aarde en de traditie. In Nederland wordt kunst geboren uit verlangen en de zoektocht naar identiteit. Generaties hier en daar ontmoeten elkaar via zang, dans en verhaal. Kunst is niet zomaar vermaak, het is een brug. Het is thuis. Het is de weg naar huis.”
Ook Alvin ziet deze reis als een bron van inspiratie. “Als ik straks kunst maak, dan kom ik terug op deze herinneringen. Dit is allemaal materiaal dat ik meeneem. Wij zijn Molukkers. Wij zijn deel van een gemeenschap, ook als die in ballingschap leeft. En daar mogen we trots op zijn.”
Van geven en ontvangen
De ontmoetingen met Molukkers in Nederland raakt hen. “Vandaag bezochten we Kamp Westerbork, oftewel Schattenberg,” zegt Theodora. “We praatten met familie, luisterden, deelden. Binnenkort gaan we samenwerken met Bahasa Basadara om ook iets terug te geven. Onze geest uit Ambon, uit Piru, uit de Molukken – die brengen we mee. Het is mooi om te ontvangen, maar nog mooier om te geven.”
Collections Connect brings artists from the Moluccas to the Netherlands
What happens when artists from the Moluccas travel to the Netherlands to immerse themselves in the lives of the Moluccan community here? Within the Collections Connect project – a collaboration between Museum Maluku in the Netherlands and Museum Siwa Lima in Ambon – everything revolves around connecting collections, knowledge, and creativity. Earlier this year, artists Joao Loupatty and Aca Siwabessy Stoffels traveled from the Netherlands to Ambon. Now it’s Moluccan artists Alvin Talabessy and Theodora Melsasail’s turn to explore and gather impressions in the Netherlands. During their visit, they find inspiration, meet fellow Moluccan artists, and deepen their understanding of Moluccan life in the Netherlands.
The power of the body
Theodora Melsasail is a choreographer, dancer, and spoken word artist. She grew up in Tanimbar and now lives on the island of Seram, where she is committed to making Indigenous perspectives more visible. “I believe the body carries meaning,” she says. “It tells us something about our culture, about who we are as Moluccans.” In her work, she connects movement with identity and conducts active research on Seram to preserve and pass on local values to the youth in her community. Alvin Talabessy, originally trained as an interior designer, now works as a visual artist and professional sketcher. His drawings focus on the Moluccas, driven by a growing sense of urgency. “We’re in danger of losing our identity, especially among the younger generation,” he says. “I do a lot of research in museums and libraries in Ambon and Seram to understand our roots and translate them visually in my work.”
Meeting the Moluccan diaspora
Both artists are currently in the Netherlands as part of Collections Connect, which focuses on the exchange between Moluccan artists. Theodora is curious about how the Moluccan community here relates to the body: “I want to know if young Moluccans in the Netherlands are still proud of their Moluccan identity. How they express it. In Moordrecht, while we visited the dance and tifa group Polowano, I felt it in every dance step, in every breath. Something resonated with who they are. I see dance as a new way home. Many young Moluccan people in the Netherlands were born on foreign soil, but their bodies carry the trembling of Maluku’s land in their movements. When I dance with them, we open a space where they don’t have to choose between being Dutch or Moluccan. They can be both. We teach that identity is not a wound, but a journey of becoming.” Alvin adds, “We are the same, yet different. What stands out to me is that Moluccan people in the Netherlands are always on time.” He laughs. “But beyond that, I see so many similarities. We share stories, rhythms, memories. During the visit to Polowano, I played the tifa and Theodora joined in dancing.”
Art as a bridge between generations
What they take home from this experience is something they want to share. “In my community on Seram, there are 27 children. I want to tell them about what I’ve seen, felt, and heard here, in a way that is fun and playful,” says Theodora. Together with Alvin, she plans to start a small art project upon returning home to make their experiences tangible for their communities. “For me, art becomes the way home. In Maluku, art grows from the land and tradition. In the Netherlands, art is born from longing and the search for identity. Generations here and there meet through song, dance, and story. Art is not just entertainment, it is a bridge. It is home. It is the way home.” Alvin also sees this trip as a deep source of inspiration. “When I create art later, I’ll return to these memories. This is all material I carry with me. We are Moluccans. We are part of a community, even if that community lives in exile. And that’s something to be proud of.”
Giving and receiving
The encounters with Moluccans in the Netherlands move them deeply. “Today we visited Kamp Westerbork, or Schattenberg,” Theodora says. “We spoke with families, listened, and shared. Soon we’ll be collaborating with Bahasa Basadara to give something back as well. Our spirit from Ambon, from Piru, from the Moluccas – we bring that with us. It’s wonderful to receive, but even more beautiful to give.”
Groetjes uit Nijmegen: Géromy Pattipeilohy wint prestigieuze Coiffure Award
Drie keer raak voor Bon Ton Kappers tijdens Coiffure Award! De Nijmeegse salon won groot in Hilversum, met een hoofdrol voor styliste Géromy Pattipeilohy. Lees hoe haar werk de jury omver blies.
Kunst in Dialoog met Slavernijverleden Indische Oceaan
Vrijdag 6 juni 2025 , 12:00-14:00
Als vervolg op het symposium Nederlands Slavernijverleden in de Indische Oceaan zoeken we vrijdag 6 juni in Museum Sophiahof de verdieping op met twee bijzondere internationale gasten: schrijver Isna Marifa uit Jakarta (Indonesië) en beeldend kunstenaar Thania Petersen uit Kaapstad (Zuid-Afrika).
Beide sprekers reflecteren in hun werk op de doorwerking van het slavernijverleden in de Indische Oceaan, elk vanuit een eigen artistieke praktijk. In deze Engelstalige bijeenkomst gaan zij met elkaar en het publiek in gesprek over de rol van kunst en literatuur in het zichtbaar maken van koloniale geschiedenissen, erfgoed en identiteit. De moderatie is in handen van historicus en cultureel adviseur Wim Manuhutu.
Over Isna Marifa
Isna Marifa(Indonesië) werkte dertig jaar als milieuspecialist bij Indonesische en internationale instellingen op het gebied van duurzame ontwikkeling en milieubescherming. Ze studeerde geologie en behaalde een master in Technology & Policy in de Verenigde Staten. Naast haar wetenschappelijke interesse ontwikkelde ze tijdens haar studie ook een passie voor literatuur. In 2020 debuteerde ze met haar eerste romanSapaan Sang Giri, die in 2022 in het Engels verscheen onder de titelMountains More Ancient. Daarnaast vertaalt ze poëzie, waaronder werk van de Australische filmmaker John Darling en de Indonesische dichter en mensenrechtenactivist Putu Oka Sukanta.
Over Thania Petersen
Thania Petersenis een multidisciplinaire kunstenaar uit Zuid-Afrika die werkt met fotografie, performance en installaties. In haar werk onderzoekt ze identiteit, islamofobie en de doorwerking van kolonialisme en westerse consumptiecultuur, vaak met verwijzing naar haar Kaap-Maleise erfgoed en soefi-tradities. Ze studeerde aan Central Saint Martin’s College of Art in Londen. Petersen exposeerde internationaal, waaronder op de Biënnale van Venetië en in instellingen als Zeitz MOCAA (Kaapstad), SAAVY Contemporary (Berlijn) en het Pérez Art Museum (Miami). Haar werk maakt deel uit van diverse toonaangevende museumcollecties, waaronder het Smithsonian National Museum of African Art.
Aanmelden
Deze bijeenkomst biedt ruimte voor dialoog, uitwisseling en verdieping, en is relevant voor iedereen die geïnteresseerd is in postkoloniale kunst, transnationale geschiedenissen en de erfenis van het Nederlandse slavernijverleden. Zien wij jou in het museum vrijdag 6 juni? De toegang is gratis, maar vooraf aanmelden is verplicht. Dit kan bij Alies via A.Boenders@arq.org
Deze middag is een vervolg op het symposium ‘Nederlands Slavernijverleden Indische Oceaan’ en wordt mogelijk gemaakt door het ministerie van OCW en georganiseerd door het Indisch Herinneringscentrum, Museum Maluku, Stichting Pelita, Museum Sophiahof, Nancy Jouwe en Wim Manuhutu.
Groetjes uit Rotterdam: Vrijwilligers zetten schouders onder Moluks archief
In ons depot in Rotterdam helpen tientallen vrijwilligers Museum Maluku met het digitaliseren van foto’s, documenten en video’s uit de Molukse geschiedenis. Lees hoe dit erfgoedproject mensen verbindt en de Molukse geschiedenis tot leven brengt.
Groetjes uit Rotterdam: Vrijwilligers zetten schouders onder Moluks archief
GESCHREVEN DOOR REDACTIE OP 23 mei . GEPOST INNIEUWS
Wat als je met een groep vrijwilligers in drie dagen iets voor elkaar krijgt waar een museumteam anders maanden over doet? In Rotterdam gebeurde het. In mei is Museum Maluku begonnen met het digitaliseren van een bijzonder deel van haar archief – en daar is massaal op gereageerd. Mensen uit het hele land meldden zich aan om mee te helpen. “We hadden dit als team nooit zo snel voor elkaar gekregen,” zegt collectiebeheerder Esmée Manubulu. “Er is een taak waar wij met ons kleine team wellicht zes à zeven maanden over zouden doen – wij hebben dat nu met deze hele ploeg in drie dagen gedaan. Dat is ongelooflijk.”
De werkzaamheden vinden plaats in het archief in Rotterdam. In dezelfde stad ligt de museumcollectie onder museale omstandigheden bewaard. Hier gaat het om archieven van Molukse organisaties als de BPRMS, fotocollecties uit de woonoorden en audio- en videomateriaal van vroeger – op cassettebandjes, VHS en zelfs 8 mm film.
Voor veel vrijwilligers is het meer dan werk. “Ik doe dit voor de gemeenschap,” zegt een gepensioneerde deelnemer. “Maar ook uit nieuwsgierigheid. Ik kom hier documenten tegen van mensen uit het kamp waar ik ben opgegroeid. Handgeschreven arbeidsovereenkomsten. Die mensen kende ik gewoon.”
Anderen zien het als een wekelijks ritueel. “Ik ben iedere dinsdag vrij, dus ik kan gewoon meehelpen hoor,” zegt een vrijwilliger lachend. “Rooster mij maar in.” Op de vraag waarom ze helpt: “Ik ontdek hierdoor steeds meer over mezelf. Over de Molukse geschiedenis in Nederland. Dat raakt me.”
Wat bijzonder is: de vrijwilligers komen niet alleen uit Rotterdam. Ook uit Deventer, Elst en zelfs Vlissingen reizen mensen af om hun steentje bij te dragen. “Dat mensen die afstand willen afleggen, zegt alles over de verbondenheid met dit erfgoed,” zegt museumdirecteur Henry Timisela. “Wij zijn een gemeenschapsmuseum en deze digitalisering wordt echt gedragen. Het mooie is dat onze collectie hierdoor extra verrijkt wordt. Vrijwilligers herkennen mensen op foto’s en weten vaak ook verhalen erbij te vertellen. Dat is voor ons van onschatbare waarde.”
De collectie van Museum Maluku bestaat voor een groot deel uit schenkingen van Molukkers in Nederland. Na de sluiting van het pand in Utrecht heeft het archief jarenlang in containers gestaan. Hoewel een deel al eerder is gedigitaliseerd, ligt er nog een enorme schat aan materiaal te wachten op ontsluiting. Dankzij dit nieuwe project, dat mede mogelijk is gemaakt door oa de Koninklijke Bibliotheek, komt daar nu verandering in.
Op dit moment wordt er gewerkt met een nieuw registratiesysteem. Daardoor is de collectie nog niet publiek toegankelijk, maar we hopen daar op korte termijn meer over te kunnen delen.
Een eenmalige filmvertoning in Museum Sophiahof mét nagesprek! Museum Maluku en Cinema Rialto nodigen je uit voor een bijzondere avond rondom de documentaire Salam Sarane, als onderdeel van het programma Cinema Maluku on tour. De vertoning vindt op donderdag 5 juni plaats in Museum Sophiahof in Den Haag.
